Toplu taşımadan müzedeki bilet satışlarına ve bağımsız sahnenin ağına kadar: altyapılar günlük hayatlarımızı belirler ve yalnızca nasıl yaşadığımızı değil, aynı zamanda sanatı nasıl ürettiğimizi ve algıladığımızı da şekillendirir. Otomatik olarak işlev görüyor gibi göründükleri için, altyapılar çoğu zaman fark edilmez, ancak bunların bakımı için çok fazla çalışma yapılır. Aşınma ve yıpranma veya kriz nedeniyle artık işlev görmediklerinde, odak noktasına gelirler. Bu, bir toplumun varsayılan kendiliğinden belirgin yönleri hakkında ne ortaya koyuyor? Ve (sanat) kurumlarının yarının dünyası için hangi altyapılara ihtiyacı var?